Büyümüş müyüm ben?

evet büyümüşüm duyduklarım, yaşadıklarım, paylaştıklarım, her şey büyüdüğümü gösteriyor. iyi de ben ne zaman büyüdüm? daha azıcık zaman önce bir yığın çocuksu hayallerim vardı. evcilik oynamak gibi bir hayat kurmak istiyordum kendime. hayatımdaki herkesin rolünü benim belirleyeceğim bir hayat. sen şu olacaksın sen bu olacaksın gibi roller dağıtacaktım. benim sahip olduklarım olacaktı. tabi bir de sahip olamadıklarım. ama sahip olamadıklarıma bir süre sonra yine sahip olacaktım. çünkü mücadele etmeyi bırakmayacaktım. onlar için savaşacak onlar için engeller aşacaktım. zor görünen her şeyin üstesinden gelmeyi her zaman  düşünecektim. başaramadım o ayrı mesele. neyse kıssadan hisse büyümemişim ben yazdıklarımı tekrar okuyunca anladım bunu. büyüyen insanlar mutsuz, onlar hep çocukluklarını 5 yıl öncelerini, 10 yıl öncelerini arayan insanlar. ben daha 1 saniye öncemi bile aramıyorum.  aramak da istemiyorum. yaptığım yaşadığım hiçbir şeyden pişmanlık duymak istemiyorum. zor gibi geliyor kulağa tabi. hayatta kaç insan bırakın kararından pişmanlık duymayı, karar vermeyi becerebilmişki. yok yok büyümüşüm ben derdim çokmuş yazınca kavradım işin gerçeğini konu nereden nereye geldi. mevzu aslında şu: mutluluk küçüktür büyümek,  küçüklük eşittir evcilik,  ayşen  eşittir mutluluk