Son zamanlarda o kadar boş sözcükler çıkıyor ki ağzımdan artk zaman kavramını yitirmiş gibi hissediyorum kendimi. Konuştuğum o kadar boş sözcüklerin içinden dolu olarak "Zaman" çıktı karşıma. "Zaman" dedim kendi kendime büyük bir sözcük, içi ne kadar dolu, insanı
üzmeyi de sevindirmeyi de becerebilen nadir sözcüklerden biri. Tarifsiz bir mutluluk doldu içime ama bir o kadar da üzüldüm çünkü geçiyordu zaman alıyordu her seyi, hayalleri, umutları, sevgileri, dostları, canları alıp götürüyordu zaman. Belki bu sefer kötü yüzünü göstermişti bana ama inanıyorum ki güzel yüzünü de görmem yakındı. Hem de çok yakın.
bazen zaman tek bir şeye ya da birine göre şekil alabiliyor. biri her şey olabiliyor. hayatın tümü olabiliyor. odak noktası olabiliyor. O biri varsa zaman anlamlı , dolu dolu , çok çabuk geçiyor yaşanılabilir oluyor. . yoksa bomboş , hevessiz , amaçsız , zehir zemberek bir hal alıyor. zaman eğer bir insanla anlam kazanıyorsa , bağımlı olan insana çok yazık oluyor. sahi bu zaman , zamanla yardımcı olur mu kendini bulmaya? anlatır mı hayatta çok daha önemli şeylerin olduğunu? bir daha inandırmaya izin verir mi ? ya da inanınca gelir mi görülecek güzel günler ?
YanıtlaSilBu yorum bir blog yöneticisi tarafından silindi.
Sil